Skok w dal

       Niedawno przyjechałam z Łodzi i postanowiłam stworzyć inny post niż dotychczas. Najgorzej jest zacząć, napiszę tutaj o pewnym
       incydencie, który wydarzył się dokładnie we wtorek 12 maja 2009 r i o którym na pewno nigdy nie zapomnę. Kończyłam już trzecią
       klasę gimnazjum i w tym dniu miałam zawody lekkoatletyczne, skakałam w dal. Mieliśmy po 3 skoki, skoczyłam dwa i za trzecim
       razem chciałam skoczyć jak najlepiej, w końcu kiedyś tam pobiłam rekord szkoły dziewcząt w skakaniu w dal. Rozbiegłam się,
       wybiłam i udało się skoczyłam! Daleko, ale to wtedy nie miało dla mnie większego znaczenia, ponieważ poczułam przeszywające
       ciepło w ciele i czułam jakby mi wyszła kość z nogi. Wszyscy krzyczą wstawaj a ja nie mogłam się ruszyć. Dopiero po jakimś
       czasie skapnęli się, że coś mi się stało. Musieli mnie wynieść z "piaskownicy" i położyli na środku boiska.. Czułam tak okropny ból
       jak nigdy dotąd. Zadzwonili po karetkę, która oczywiście nie przyjechała.. Po jakiejś godzinie leżenia i kwiczenia z bólu, przyjechał
       tata i sam mnie zawiózł do szpitala. Kilka godzin później okazało się, że mam zerwane więzadła w lewym kolanie. Miałam
       przyjechać kiedy indziej, aby mi założyli coś na nogę, żeby ją usztywnić. Pamiętam ile razy odsysali mi krew z kolana, bo miałam
       krwiaka.. Poszło chyba około 2 dużych misek...

       8 listopada musiałam pojechać do szpitala w Bełchatowie na zabieg. Spędziłam tam 5 okropnych dni. Później tylko rehabilitacja, do tej
       pory odczuwam bóle w kolanie, a także nie mogę biegać i bardzo forsować kolana. Nikomu nie życzę takiego czegoś co przeżyłam.

moje kolano w tamtym czasie wyglądało jakbym zamiast niego miała piłkę i zero mięśni w nodze..

kawałek zdjęcia z balu gimnazjalnego, którego przesiedziałam przy stole (ale przynajmniej byłam!)